در سواحل اقیانوس اطلس اروپا، از جلبک های دریایی برای غنی سازی خاک های کشاورزی که نابارور بودند یا خاک های نزدیک ساحل دریا، برای مدت بسیار طولانی استفاده می شده است. قدیمی ترین یافته ها در اروپا به استفاده رومی ها یا قبایل سلتی گول، بریتانی و بریتانیای جزایر برمی گردد. از طریق کتابشناسی تاریخی، سنت های منطقه ای پرتغالی مانند سارگاکو و مالیکو مشاهده می شود که بسیار متفاوت از یکدیگر هستند، زیرا اولی مخلوطی از جلبک های دریایی و مالیکو مخلوطی از جلبک دریایی و گیاهان دریایی است، اما در مجموع هر دو برای همین منظور استفاده می شدند که هدف بارورسازی زمین های کم بازده بوده است. با این حال، اکوسیستم سارگاکو و مالیکو متفاوت است، زیرا به ترتیب، اولی در سواحل دریایی استفاده می شده و دیگری در یک سیستم تالابی. همین امر در اسپانیا نیز اتفاق می افتد، جایی که در اوا برداشت سارگاکو وجود داشت، مشابه سنت ساحل شمال پرتغال. از طرف دیگر، منطقه آستوریاس، صید جلبک های دریایی وجود داشت که برای بارور کردن زمین های کشاورزی در ساحل شسته شده بودند. در جزایر بریتانیا، جزایر کانال و بریتانی، مدت زیادی در تاریخ وجود داشته است که اولین شواهدی از جمع آوری جلبک های دریایی توسط مردم مربوط به دوران نوسنگی است.
کشاورزان از سواحل بزرگ دریایی برای جمع‌آوری جلبک‌های دریایی قهوه‌ای استفاده کردند تا نزدیک‌ترین خاک‌های نابارور ساحل را بارور کنند. در ایرلند، کشاورزان جلبک های دریایی جمع آوری شده را قبل از پخش شدن در خاک کشت، سوزاندند و خاکستر کردند. جلبک دریایی و گیاهانی که در این کاربردهای تاریخی مورد استفاده قرار گرفته اند، بیش از حد توصیف شده است. این استفاده‌های تاریخی از جلبک‌های دریایی به این دلیل توضیح داده می‌شوند که منابع کمیاب در مناطق دریایی برای بارورسازی زمین‌های نابارور وجود دارد و این موضوع اخیراً با تحقیقات علمی تأیید شده است، که توضیح می‌دهد جلبک‌های دریایی دارای مقادیر زیادی مواد معدنی و ترکیباتی هستند که به غنی‌سازی خاک کمک می‌کنند.
بدون دیدگاه